Zaburzenia lękowe – istotny problem w autyzmie.

Złość
Blog

Zaburzenia lękowe – istotny problem w autyzmie.

Badania National Institute of Mental Health pokazują, że zaburzenia lękowe to najczęstszy problem zdrowia psychicznego. Częstotliwość występowania w populacji to 15-20%.

Czyli wynikałoby z tego, że aż co piąta osoba ma problem z napadami lęku.

Jaka jest przyczyna szerzącej się EPIDEMII?

Jest wiele hipotetycznych przyczyn lęku. Edmund J. Bourne przedstawił jedną z prawdopodobnych hipotez mówiącą o narastającym stresie.

Obecnie ludzie żyjący w ogromnym tempie oraz wystawieni na nieustające zmiany techniczne mają zbyt mało czasu, by się do nich dostosować. Dodatkowo brak spójnych norm społecznych i standardów moralnych pozostawia człowieka w sytuacji, w której musi radzić sobie sam.

Sytuacja ta dotyka także dzieci, które podobnie jak dorośli nie radzą sobie z przytłaczającą rzeczywistością.

Epidemia lęku dotyka także osoby z ASD, które nie nadążają za nurtem szybko postępujących zmian.

Każda prosta zmiana u tych osób jest głębokim przeżyciem wywołującym niepokój. Rodzice często sugerują, że lęk u ich dzieci ma charakter uogólniony, że trudno wyselekcjonować bodźce, które są odpowiedzialne za poczucie strachu.

Lęk u osoby z autyzmem niestety często pro wadzi do zachowań agresywnych i autoagresywnych potęgując wyobcowanie.

Im więcej trudnych zachowań u dziecka ze spektrum autyzmu, tym bardziej wycofujemy się z naszymi wymaganiami.

  • Bo widzę, że Adam boi się, gdy poproszę go o odniesienie talerza;
  • Obserwuję potworny stres u Moniki, gdy powiem jej, żeby odłożyła kredki do pudełka;
  • Bo Ania jest agresywna, jeśli o COKOLWIEK ją poproszę.

Co robić?

Im częściej wycofujesz się, by nie wywoływać lęku i nie potęgować agresji, tym bardziej dziecko ogranicza repertuar swoich możliwości i działań.

W rezultacie siedzi, siedzi i siedzi ….. A potem krzyczy, krzyczy i atakuje Ciebie lub innych Twoich podopiecznych. Dezorganizuje życie Twojej klasy. Powoduje strach pozostałych wychowanków. Życie w rodzinne staje się nie do zniesienia.

Masz wrażenie, że to błędne koło?

I tak jest w rzeczywistości.

  • Im mniejsze wymagania, tym mniejsza możliwość samorealizacji dziecka i zadowolenia z siebie.
  • Im większe poczucie własnej bezradności, tym większa reaktywność w postaci krzyku, kompulsji, agresji lub autoagresji.

Systematyczne, powolne i poprzeplatane przyjemnościami działania budują nowy repertuar umiejętności, które są doceniane przez najbliższe środowisko i rozwijają wewnętrzne poczucie wartości dziecka.

To ważne, żeby odczuwać dumę z własnych osiągnięć!

A jakie to działania? Przykład opisuję Wam poniżej….

Kiedy mama dziewiętnastoletniej dziewczynki ze spektrum autyzmu zwróciła się do mnie o pomoc, zachowania agresywne zawładnęły całkowicie życiem jej dziecka. Nieprzyjemny wyraz twarzy, brak uśmiechu, widoczne napięcie sugerowały niewypowiedziane przez nastolatkę słowa „ Dajcie mi wszyscy spokój!” Dziewczynka znalazła upust własnej frustracji w drapaniu twarzy, rąk, szyi innych osób, które były zbyt blisko, które pojawiały się w zasięgu jej ramion. Nawykowe zachowania agresywne w postaci drapania wydawały się nie do zatrzymania. Dziewczynka bała się nowych zadań i sytuacji. Potem bała się jakichkolwiek interakcji.

Trudna sprawa, ale gdy potrzeba jest duża, koncentrujemy wszystkie siły na realizacji celu.

Trzymiesięczna, zdalna pomoc ukierunkowywała działania mamy. Mama podjęła wyzwanie.

Stworzyła prosty plan obrazkowy; obniżyła wymagania; wprowadziła system motywujący córkę do działania; zaangażowała swoje dziecko do wielu czynności domowych, które wcześniej wykonywała sama; naukę szkolnych umiejętności ograniczyła do ćwiczeń wyrazistości wypowiedzi.

Systematyczne budowanie programu dziewczynki, od prostych reakcji wspartych przyjemnościami, do rozbudowanego programu rozwijania samodzielności przyniósł wreszcie rezultat. Przede wszystkim dziewczyna polubiła codzienne czynności.

Podczas wizyty u psychiatry mama dowiedziała się, że jej córka jest zrelaksowana i zadowolona, z zupełnie inną aurą.

Takie spostrzeżenia niezależnych osób stają się dla nas nauczycieli i rodziców potężnym motorem napędzającym do kolejnych działań.

Co osiągnęłyśmy???

  • Spokój w domu;
  • Dobre relacje z mamą;
  • Codzienność bez lęku w rodzinie;
  • Poprawę sytuacji w szkole.

Czy TRZY miesiące to dużo, by zapewnić dziecku satysfakcję i uśmiech na twarzy? Czy to tak wiele, by dać odrobinę nadziei rodzicowi dziecka lękowego, agresywnego?

Jak dla mnie BYŁO WARTO!

Teresa Mayer

Napisz komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *